"(...)Sen zimowy, który opisuje Franczak to stan błogiego bezruchu, zesztywnienia które przynosi doświadczenie bycia poza czasem, brak jakiegokolwiek bólu, przymusu i wpływów, przestrzeń rozkosznej nieważkości. Sen nie może dłużej wypierać się tu swojego brata, Thanatosa. To właśnie w śnie zimowym wyczuwamy bardzo wyraźnie, jak blisko im do siebie. Bezruch przechodzi płynnie w martwotę. W przeciwieństwie do śpiących głębokim zimowym snem zwierząt, czy zahibernowanych roślin, zbyt długie siedzenie w śniegach dla człowieka jest śmiertelnym zagrożeniem. Franczak interpretując Lodowy pałac, fascynuje się stanem tym unieruchomienia, uwięzienia w lodzie, przyszpilenia jak w przypadku owada w bursztynie. Ciepło które karmi, ożywia, pobudza do ruchu jest tu pojęciem nieznanym. Panuje złowieszcza geometria kry, śnieżnego płatka, idealnej tafli skutego lodem jeziora (...)".

                                                                                              fragment tekstu Marty Lisok "Wasza Śnieżność"